Je moet verslagen ook niet overdrijven. Hoe dan ook zou ik er geen haast mee te maken. Hoe eerder je een dergelijk verslag uploadt, hoe groter de kans dat eventuele betrokkenen nog gehinderd worden door daadwerkelijk scherpe herinneringen aan het een en ander. Hoe groter de afstand tot het beschrevene, hoe groter de speelruimte van de verslaggever in kwestie die, en laat dat maar even duidelijk zijn, vrij weinig intentie heeft een realistische afspiegeling te geven van het gebeurde. Om met de woorden van vorig jaar te spreken: het maakt ons simpelweg niet zo heel veel uit.

Dat het ons niet uitmaakte bleek bijvoorbeeld uit het feit dat de eerste auto uit het Tilburgse precies een uur te vroeg was. Eerder dan de organisatie, eerder dan de kantine open ging en eerder dan het personeel dat de goaltjes klaar moest zetten en de lichten aan moest doen. We waren zo vroeg omdat Eric graag vroeg is en het liefst voor alles dat met zaalvoetbal te maken heeft eerst drie kwartier zijn hamstrings en liezen op het spel zet door zeventachtig keer snoeihard op (of over) een doeltje te zetten. "Weet je nog die keer dat ik een penalty moest nemen en de keeper na afloop zei dat hij de bal niet eens gezien had omdat hij zo hard ging?" Ja Eric, dat heb je in de auto ook al twintig keer verteld.

Wie ook graag dingen verteld is zijn (voor)naamgenoot. Niet dat het hem uitmaakt, maar hij is op dit toernooi al wel eens bijna op zijn gezicht geslagen. Gek genoeg begon hij daar deze zondag erg weinig over. Hij had een, voor zijn doen, serieuze blik in zijn onvoorspelbare ogen. Na enige navraag bleek dat het met zijn baan te maken had. Erik werkt namelijk als jongerenwerker met mensen die daadwerkelijk goed kunnen voetballen, maar dan echt goed voetballen. Word je dan gepest Erik? "Niet zozeer gepest, maar ik gewoon aan die boys laten zien dat ik meer ben dan een lief gezichtje op een hobbyhorse. Dat ik niet alleen plaatjes maar ook mannetjes weg kan draaien."

U begrijpt, dergelijke emotie ontroert. Niet alleen omdat we geraakt waren door de eerlijkheid van het oude mannetje, maar ook omdat wij zijn strijd herkende. Vandaag was de dag om aan de wereld te laten zien dat we weer maren dan 'typische schakers'. Wij zouden ons profileren als atleten pur sang. 

Dat het even schakelen was naar een attitude van 'het maakt opeens toch wel een beetje uit' was eigenlijk amper te zien. Na afloop van de eerste wedstrijden leek de scheidsrechter van dienst twintig jaar ouder (bovenop zijn al zeer respectabele leeftijd van 94) door de herhaaldelijke confrontaties met de broertjes De Moor. Dit feit, gecombineerd met vrij degelijk schaakspel zorgde uiteindelijk voor twee relatief eenvoudige overwinningen. In mijn ietwat vervaagde herinneringen leken we sowieso al goede kansen op 'overwintering' te hebben. Uit het verslag van de Stukkenjagers maak ik op dat het er nog behoorlijk om spande. Zeker nadat wij (waarschijnlijk ten onrechte) het voetballende deel verloren hadden. Op papier waren wij namelijk een stuk zwakker dan onze Utrechtse vrinden. Nou hadden wij het geluk dat er deze ronde niet op papier werd geschaakt en Koen Haast (5 uit 5, koning) over een soort supercompensatie ten opzichte van zijn (Bambi on ice) voetbalskills beschikte. 

Een plek bij de eerste vier was een feit. Halve finale tegen Apeldoorn. Geen kleine tegenstander. Weinig van onthouden, maar helaas verloren. Zonde! De droom van Biemans was lichtelijk aan diggelen getrapt, maar de strijd om de derde plaats heet niet voor niks de troostfinale. Derde is mooier dan vierde. Dus vol goede moed begonnen we aan de wedstrijd. Het voetbalgedeelte werd, tot behoorlijke frustratie van de Berserkers (kutscheids!), gewonnen door de Tilburgers, maar het verschil was absoluut speelbaar. Een woeste ontknoping zou volgen, tenminste als Kingspeler en Berserkerlid Colijn zijn peuk(ies) rustig opgerookt had. 

Het wonder geschiedde. Derde plaats. Een huilende Biemans tot gevolg. Het is de Reiger uit Rijwsijk gegund.
Kleine SO (geleerd van Biemans, Yusu) nog naar de vooralsnog onbenoemden. Meneer Mollema voor het in de steek laten van onze rivalen van vorig jaar (toen het nog niet uitmaakte) en voor zijn DeMooreske traptechniek en Meneer Tikranian voor zijn schaaktechniek en koekjes.

Geschreven door Thomas Kaufman ook bekend van Univers magazine