Zaterdag 1 november mocht KiNG 2 richting Dongen om het op te nemen tegen DSC Dongen. Het was 's ochtends een lekker guur en nat. Heerlijk om dan 's middags op te warmen in een zaal waar geschaakt wordt. We waren er beland met tien van onze spelers (Mika als non-playing teamcaptain en Frank Vennix)! En nog eens drie extra toeschouwers (de vader van Mika, Bjorn Fokker en Frank Schouten in KiNG-hoodie!). Die extra morele support was hard nodig, want tot nu toe zat het allemaal niet mee. Zou deze ronde het tij keren? Zouden we onze angsten overwinnen?

Marion had spook-koekjes gebakken, een spookje voor iedereen die wist te winnen. Die extra beloning gaf Joost het extra zetje wat hij nodig had om vrij snel heel goed te komen staan. Het duurde vervolgens even voordat hij won, maar je moet ook genieten van je eerste volle punt in de externe competitie. Het verliesspook is dus vakkundig weggejaagd. Nog meer mooie resultaten?

Marion, zelf in control over het aantal spookjes dat opgegeten werd, had afgelopen seizoen ook met wat spoken te maken, maar dit seizoen is daar niets van te zien. Vorige ronde een solide remise en ook nu weer. Als het maar niet een remisespook wordt! Maar gezien de stand een prima resultaat.

Bram en Bart hadden een dag van te voren nog geruild van kleur. Bram wilde liever in het donker op spoken jagen. Dat zal vast niks met zijn reputatie in het nachtleven te maken hebben, maar gewoon omdat hij liever met de zwarte stukken speelt. Dat deed hij keurig tot er plots een waas over het bord verscheen, hij gefixeerd raakte met een thema in zijn stelling en vergat dat wit ook zijn eigen plan mocht uitvoeren. Volgende keer een zaklamp mee tijdens de spooktocht zodat we alles kunnen blijven zien.

Bart was dus met de witte stukken van start gegaan. Bart kent op het schaakbord al helemaal geen angst. Hij moedigde iedereen aan om op f7 te offeren, Youri moest maar met a5 of h5 openen, en wat doet ie zelf? 1. b4? Ik heb het niet precies gezien. Maar je verwacht het wel. Het zou zo maar het vermoeidheidsspook kunnen zijn, dat ondanks een scherpe stelling, angstvallige woordjes als 'zekerheid', 'gelijkspel', 'remise', 'niet-verliezen' in Barts hoofd prent deze tijden, want hij verloor opnieuw niet, maar winnen deed hij ook niet.

Maarten had sowieso last van een spook. Hij kwam in een dame+toren eindspel wat pionnetjes achter, maar met zijn actievere toren op de zevende rij wist hij de boel om te draaien. Kwam uiteindelijk in een dame eindspel met een pion meer en toen... Laten we het daar maar niet over hebben. Het spook zette Maartens dame op het enige vluchtveld van zijn koning en de rest kun je invullen.

Nog een onnodig verliespunt kwam op het eerste bord. Met een geofferd stuk, had Frank de stelling van zijn tegenstander compleet vastgezet. En toen hij de kans had om het af te maken, duwde zijn spook zijn gezichtsveld de andere kant van het bord op. Te veel willend, geen het voordeel weg, de kansen weg en werd er plots gejaagd op hem zelf. Het bleef daarna angstvallig stil. Hij rilt nog, nu hij dit weer op schrijft.

Youri, de verst-reizende spokenjager, had drie uur gereisd 's ochtends om op tijd bij de spooktocht te zijn. Zijn reis an sich was al een spooktocht omdat hij een overstap had gemist. De ideeën die Bart eerder had gedeeld, dwaalde waarschijnlijk de hele reis in zijn hoofd rond en dan moet je vervolgens nog gaan schaken. Een pot die lange tijd in balans was, maar waarbij Youri wat actiever uit de opening kwam met zwart. Hij wist dan ook een pionnetje te snoepen, maar een eindspel wat overbleef (toren en pionnen), was onvoldoende om er echt wat van te maken.

En dan hadden we als laatste nog Ruben over. Hard zwoegend, boven in het zaaltje, met alleen Vennix nog als toeschouwer. De rest van de onzen waren beneden bij de bar of weer weg. Het spook waar Ruben tegen vocht, was wellicht het vervelendste spook om te hebben als schaker. Tijdnood, in een stelling die toch al niet meer helemaal lekker is. En dan nog als laatste bezig zijn, wetende dat je team al verloren heeft. Hij bleef zich keurig verweren, niet toegeven aan zijn angsten, maar uiteindelijk trok hij het witte doek van het spook af en hees het als een vlag.

Een barre tocht, ondanks dat het droog was geworden, volgde. Spookgeluiden en angstige verhalen tijdens het eten achteraf, maakte het verlies in deze ronde er niet beter op. Het wordt nu vechten tegen het degradatiespook.

Maar de schoonheid voor het spelletje blijft, dus bij deze: